Μάθαμε να μας απασχολεί το φαίνεσθαι! Να δείχνουμε μας αφορά, παρά να είμαστε. Να αναζητούμε την ασφάλεια μας στις ψευδαισθήσεις μας: μοιάζει να είναι από καλή οικογένεια, άνθρωπος του Θεού φαίνεται, με αρχές και ιδανικά ζει τη ζωή του απ’ όσο βλέπω!
Στον έξω κόσμο να είμαστε αρεστοί και υπόδειγμα. Με τρόπους, με χαμόγελο και με καλή καρδιά κυρίως. Με λόγια όμορφα.
Και από μέσα; Να ζεσταίνουμε το νερό σε καζάνι που έχουμε προμηθευτεί από την κόλαση. Μέσα μόνοι εντελώς, ανέγγιχτοι εντελώς από τη γνήσια ομορφιά και καλοσύνη.
Κάποιοι δεν θα προδώσουμε ποτέ το μυστικό μας. Κάποιοι θα υποφέρουμε κρυφά, κάποιοι θα κάνουν άλλους κρυφά να υποφέρουν. Χειρότερο το δεύτερο. Και ούτε “Θεός σχωρεστον”.
Την Αποκάλυψη ακόμη περιμένοντας… Λες και δεν έχουμε ξεμπροσιαστεί όλοι μας αρκετά μπροστά Του.
Μα οι καβαλάρηδες δεν θα έρθουν! Ζουν ανάμεσα μας χρόνια και κάνεις δεν άκουσε ποτέ του τις καμπάνες. Η Αποκάλυψη έγινε και “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”.
Μόνο έτσι θα φανεί, όποιος φιλάει εικόνες, για να φυλάει τα νώτα του, ποιος κάνει το σταυρό του, μην και σταυρωθεί. Πόσο να κρατηθεί κρυφό, πως κάποιος ύβριν διέπραξε, λογίζοντας τον εαυτό του για Θεό, ξένη ζωή πήγε να εξουσιάσει…
