Πολλές φορές οι πελάτες μου με ρωτούν για την #Προσωποκεντρική_Ψυχοθεραπεία. Την εκπαίδευση που με έχει γαλουχήσει σαν θεραπεύτρια και που ακολουθώ στην θεραπευτική διαδικασία.
Ο σκοπός αυτής της προσέγγισης δεν είναι να λύσει απλά ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, αλλά να βοηθήσει το άτομο να αναπτυχθεί έτσι ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα…Βασίζεται πολύ περισσότερο στην τάση του ατόμου προς την ανάπτυξη, την υγεία και την προσαρμογή…Αυτή η νέα θεραπεία τονίζει περισσότερο τα συναισθηματικά στοιχεία…παρά τις νοητικές διαδικασίες…Τονίζει περισσότερο την παρούσα κατάσταση παρά το παρελθόν του ατόμου…Τέλος αυτή η προσέγγιση δίνει έμφαση στην ίδια την θεραπευτική σχέση ως μια αναπτυξιακή εμπειρία.Θα ήθελα να σας συστήσω ένα μέρος της φιλοσοφίας της μέσα από τα λόγια του ιδρυτή της, του #Carl_Rogers παραθέτοντας ένα απόσπασμα από το βιβλίο του “Το γίγνεσθαι του προσώπου” 
“Στην πραγματικότητα, ο καθένας μας είναι από μόνος του ένα νησί και μπορεί να χτίσει γέφυρες με άλλα νησιά μόνο εάν, αρχικά, είναι διατεθειμένος να είναι ο εαυτός του και του επιτρέπεται να είναι ο εαυτός του.
Θεωρώ λοιπόν πως όταν μπορώ να δεχτώ έναν άλλον άνθρωπο, πράγμα που σημαίνει να δεχτώ τα συναισθήματα, τις στάσεις και τα πιστεύω του ως ένα αληθινό και ζωτικό κομμάτι του εαυτού του, τότε τον βοηθάω να γίνει «πρόσωπο», κι αυτό έχει μεγάλη αξία.
Το επόμενο δίδαγμα ίσως ειναι δύσκολο να το επικοινωνήσω. Είναι το ακόλουθο: Όσο περισσότερο ανοιχτός είμαι στις δικές μου πραγματικότητες και σε αυτές των άλλων ανθρώπων, τόσο λιγότερο εύχομαι να προλάβω «να διορθώσω τα πράγματα».
Όσο προσπαθώ να ακούσω τον εαυτό μου και την εμπειρία που συντελείται μέσα μου, κι όσο προσπαθώ να επεκτείνω μια τέτοια στάση και στους άλλους, τόσο περισσότερο σεβασμό νιώθω για την περίπλοκη διαδικασία της ζωής.
Ειμαι πολύ ευτυχισμένος με το να είμαι απλά ο εαυτός μου και να αφήνω και τους άλλους να κάνουν το ίδιο.
Κι όμως, το παράδοξο της εμπειρίας μου είναι πως όσο περισσότερο είμαι διατεθειμένος να είμαι απλά ο εαυτός μου, μέσα σε όλη την περιπλοκότητα της ζωής, κι όσο περισσότερο είμαι διατεθειμένος να κατανοήσω και να αποδεχτώ τις πραγματικότητες σ’ εμένα και στους άλλους, τόσο περισσότερο συντελείται η αλλαγή.
Το πιο παράδοξο είναι πως ο καθένας μας, στο βαθμό που είναι πρόθυμος να είναι ο εαυτός του, ανακαλύπτει πως δεν αλλάζει μόνο αυτός, αλλά και αυτοί με τους οποίους συνδέεται. Πρόκειται για ένα πολύ ζωντανό κομμάτι της εμπειρίας μου κι ένα από τα πιο ουσιαστικά πράγματα που νομίζω πως έχω μάθει στην προσωπική και επαγγελματική μου ζωή”.
