🎈Σήμερα είχαμε την 7η συνεδρία μας με τον Ο. Και παρότι ήρθε για να διαχειριστεί θέματα του παρόντος, η κουβέντα μας κατέληξε στο παρελθόν και στο πρίσμα θέασης του, ανάλογα με την κάθε ψυχοθεραπευτική προσέγγιση.
-Ποια είναι η δική σου στάση απέναντι στο παρελθόν, με ρώτησε ο Ο.
-Κατ’ εμέ, το παρελθόν χρειάζεται να το τακτοποιείς στο κατάλληλο ράφι, ώστε να μην σκοντάφτεις συνεχώς πάνω του.
-Οπότε τι με συμβουλεύεις να κάνω τώρα, με ρώτησε, περιμένοντας ενδεχομένως τη μαγική λύση.
-Να γίνεις ευτυχισμένος, του απάντησα και χαμογελάσαμε και οι δύο.
………………………………………….
💭Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι έρχονται στο γραφείο μας καθημερινά, αναζητώντας απαντήσεις στα βασανιστικά “γιατί” του παρελθόντος τους.
Και όμως, ποτέ δεν πίστεψα τόσο, στην χρησιμότητα αυτών των απαντήσεων. Κάτι συνέβη γιατί:
α) έφταιξες εσύ
β) έφταιξαν οι άλλοι (συχνά δε οι γονείς στην παιδική σου ηλικία)
γ) έφταιξε το timing ή οι συνθήκες
ή δ) έφταιξαν όλα τα παραπάνω, σε ποσοστά αδύνατον να καθοριστούν.
💭Αυτό που με αφορά, όταν έχω απέναντι μου κάποιον που ζητάει τη βοήθεια μου, είναι να απαντήσουμε στην ερώτηση:
▪️Και τι κάνουμε τώρα;
▪️Από που ξεκινάς;
▪️Τι βήματα χρειάζεται να κάνεις;
▪️Ποιοι μπορούν να σε βοηθήσουν;
▪️Ποια εφόδια διαθέτεις ήδη και τι σου λείπει για να το πετύχεις.
Το παρόν και το μέλλον άλλωστε, είναι τα μόνα που μπορούμε να καθορίσουμε.
