🎈-Ξέρεις ποια ήταν η πρώτη μου σκέψη στο άκουσμα της δεύτερης καραντίνας, με ρώτησε η Μ.;
-Με ενδιαφέρει να ακούσω, απάντησα.
-Σκέφτηκα: Ωχ! Τώρα θα πρέπει να αποδείξω ότι μπορώ να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.
-Και γιατί αυτό;
-Γιατί και στην πρώτη καραντίνα, όλοι μιλούσαν σαν να ήταν δώρο! Μια ευκαιρία για προσωπική ανάπτυξη. Και εγώ δεν νιώθω, πως έχω όρεξη να διαβάσω βιβλία ή να ακούσω podcast αυτές τις μέρες!
-Χμμ… Καταλαβαίνω, πως αυτό μοιάζει να είναι η προσωπική ανάπτυξη… Για μένα όμως, η προσωπική ανάπτυξη προέρχεται και από ό,τι μας ευχαριστεί. Ακόμη και αν αυτό δεν είναι και μια τόσο “πνευματική” ενασχόληση.
……………………..
Νομίζω, πως με αυτό την ηρέμησα κάπως. Εγώ από την άλλη μπήκα σε σκέψεις.
💭Έχουμε άραγε, όλοι εμείς οι ειδικοί της ψυχικής υγείας, προβάλει την προσωπική ανάπτυξη ως επιταγή και υποχρέωση του ατόμου; Κάτι που γίνεται καταναγκαστικά;
💭Από την άλλη, δεν είναι εξίσου σημαντικό και το κομμάτι της αυτογνωσίας; Να αναγνωρίζεις τη λύπη, το φόβο ή το άγχος που σου προκαλεί η νέα κατάσταση, και να έχεις την ανάγκη να κάνεις πράγματα που θα σου φτιάξουν τη διάθεση, ακόμη και αν είναι πεζά και τετριμμένα;
