Η αλήθεια δηλαδή είναι, πως πάντοτε συν-κινούμαι, με όποιον βρίσκεται απέναντι μου και μου αφηγείται την ιστορία του. Ξεκινάω να βαδίζω μαζί του από το σημείο που βρίσκεται και όταν τελειώσουμε, έχουμε φτάσει και οι δύο κάπου αλλού, σε ένα ξέφωτο.
Συγκινούμαι όμως πάντοτε ιδιαιτέρως με τους νέους. Εφήβους και πρόσφατα ενήλικες, που έρχονται στο γραφείο μου και με σοβαρότητα, ειλικρίνεια και αποφασιστικότητα παλεύουν να παρουσιάσουν στον κόσμο, την καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους.
Νέους που στην σύγχρονη πραγματικότητα που ζούμε, ψάχνουν να βρουν τη φωνή τους, τη θέση τους, την αξία τους, τα δικαιώματα και τις ευθύνες τους. Να βρουν φίλους και συντρόφους, κατάλληλους για συνοδοιπόρους στο ταξίδι τους. Που με γενναιότητα σηκώνουν το τηλέφωνο και ακούω από την άλλη γραμμή:
“Θα ήθελα ένα ραντεβού σας παρακαλώ. Πιστεύω μπορείτε να με βοηθήσετε.”
Τελικά το μεγαλύτερο μας έγκλημα, θα είναι να στερήσουμε την ελπίδα από τους νέους!
